…en daar hadden we in principe ook tijd genoeg voor tijdens het concert van Lana Del Rey. Woensdag 29 mei, Lana Del Rey in de Heineken Music Hall in Amsterdam – een verjaardags kadootje voor haar waar ik zelf mooi van mee kon genieten. Ik was er nog nooit geweest, niet in de HMH maar ook niet bij een concert van Lana Del Rey. Ik kende natuurlijk de hit “Videogames” en had de CD al eens geluisterd – ik keek dan ook erg uit en was nieuwsgierig naar het concert.
Zweverig, mooi gezongen, aparte melancholische muziek – dat verwachtte ik ongeveer toen we naar Amsterdam reden. Eerlijk is eerlijk; die verwachtingen werden wat mij betreft ruimschoots waargemaakt. Aangevuld met het mooie, stijlvolle podium en de goeie band die ze bij zich had had dit een fantastische concert ervaring kunnen worden. In tegenstelling tot sommige zure recensisten vond ik de kwaliteit wel heel goed – nee, niet exact als op CD maar daarvoor ga je dan ook (vind ik) niet naar een concert.
Wat viel er dan tegen? Het leek wel of mevrouw Del Rey nog niet helemaal gewend was aan grote zalen. Of, als je kwaadwillender bent – zichzelf liever onderdompelde in diva gedrag of prinsesje spelen dan te gaan staan zingen op dat mooie podium. Het begon al meteen toen ze het podium op kwam – ze wist niet hoe snel ze er weer vanaf moest naar de eerste rij met de die-hard fans om daar uitgebreid (zo’n minuut of 5) handjes te gaan staan schudden. Sympathiek, dacht ik nog. Gedurende show had ze regelmatig een-tweetjes met de eerste twee rijen en toen begon het me al iets te irriteren, helemaal toen ze bij sommige nummers ook nog wat verveeld leek dat ze uberhaupt moest zingen… (maar dat kan ook de houding zijn die bij het genre/image hoort) – nogmaals; het klonk allemaal prima!
Uiteindelijk, na ongeveer een uur en 10 minuten werd het nummer “National Anthem” ingezet. Mooi, krachtig nummer – inderdaad een anthem – zeker zoals het neergezet werd. De band ging helemaal los en bijna opgelucht vond Lana weer een moment om van het podium af te stappen om handjes en knuffels uit te delen en (jawel) ze nam zelfs de tijd om op de foto te gaan met fans… Toen bekroop me al een angstig voorgevoel: “als ze dat met de hele eerste rij wil doen…?” – en jawel.. of erger nog – met iedereen op de eerste twee rijen. 20 minuten later was het grootste deel van het publiek in totale verwarring. Hoelang moeten we kijken naar videobeelden van huilende en bibberende fans? op de foto met Lana… oh ik heb haar aangeraakt… 3 rijen schattige meisjes, puberende gays en enge oudere vrouwen helemaal in katzwijm… De eerste mensen van het verdere totaal genegeerde publiek begonnen inmiddels de zaal te verlaten.
Wij bleven staan. Dit kon toch niet echt het einde van het concert zijn? Zoveel hadden ze nog niet gespeeld. Echter… na zeker 20 minuten klef gedoe klom ze het podium weer op, verzamelde ze wat toegegooide beertjes, vingerverf tekeningen en slipjes en verliet doodleuk weer de spotlights om backstage te verdwijnen. De band was het blijkbaar gewend – zij waren niet verbaasd en rondde routineus het nummer af (dus zo spontaan was het blijkbaar ook allemaal weer niet) en namen na een gezamenlijk (maar zonder Lana) “goodbye!” afscheid van 3 rijen krijsende die-hard fans en een volledig in ongeloof verkerende zaal. Leuk concert, heerlijke muziek – goed uitgevoerd maar wat een perfecte concertervaring had kunnen worden doofde uit als een nachtkaars…
Gelukkig hebben we de MP3’s nog…. en die moet ik btw ook nog even gaan opzoeken van Kassidy – het voorprogramma, door mij getweet als een kruising tussen Nirvana en The Eagles maar zeker de moeite waard! (“Take another ride” – Kassidy)